پس آیا در قرآن تدبر نمی کنند (تا به هماهنگی آیات آن پی ببرند و دریابند که از جانب خدا نازل شده است؟) اگر قرآن از جانب غیر خدا بود،

قطعاً در آن ناسازگاری و ناهماهنگی بسیار می یافتند.

بسم الله الرحمن الرحیم

تدبر در سوره مبارکه انشقاق – آیه ۲

گفتیم که سخن از برهم ریختن نظام هستی و ایجاد شکاف در آسمان‌های هفتگانه است

ای ساکنان آرام‌گرفته در زمین! ای من و ما!

قدرتی که نظم کنونی آسمان را برقرار کرده، توانائی برهم ریختن آن‌را نیز دارد. آیا ما برای آن‌روز آماده‌ایم؟

چه کنیم که در آن‌روز از تبعاتش در امان باشیم؟ پاسخ به این سوالات را باید در ادامه‌ی سوره جستجو کرد.

آیه‌ی دوم را باهم ببینیم و بخوانیم??

وَ أَذِنَتْ لِرَبِّها وَ حُقَّتْ

معنای آیه:

اذنت لربها: گوش فرا دهد فرمان پروردگارش را

حقت: سزاوار است که این‌چنین کند ـ حق آن است که فرمان ببرد

ترجمه‌ی آیه : و آن‌گاه که آسمان گوش‌فرا دهد فرمان پروردگارش را (و شکافته شود) و سزاوار است که این‌چنین فرمان برد

توضیحات آیه :

همان‌طور که خانه‌ی منظم و مرتب و فرزندانی با تربیت سالم، حکایت از وجود کدبانوئی خوش‌ذوق و فرهیخته دارد، همچنین وجود

نظم در آسمان‌ها نشان از حضور ناظمی حکیم و قدرتمند دارد.

آیه‌ی “اذا السماء انشقت” که به نوعی حکایت از برهم ریختگی و آشفتگی هست  این دو سوال پیش می‌آید:

1. نکند نعوذ بالله ناظم هستی از اداره‌ی هستی عاجز شده است.
2. نکند آسمان‌ها و نیروهای اخلال‌گر هستی (شیاطین) بر علیه خدا اغتشاش و شورش کرده‌اند!

پاسخ دو سوال فوق در آیه‌ی دوم می‌ آید :

خداوند می‌فرماید این آشفتگی‌ها تحت مدیریت و فرمان پروردگار است و هیچگونه خروجی از دایره‌ی حاکمیت خدا صورت نگرفته است.

وقتی نظام هستی مخلوق خدا است سزاوار است که گوش به فرمان پروردگارش باشد.

اراده‌ی کنونی پروردگار بر حرکت منظم اجرام آسمانی و پایداری آسمان است و اراده‌ی پروردگار در روزی معکوس خواهد شد و جهان هستی را بر هم می‌زند.

پس نه ناظم هستی از اداره‌ی جهان عاجز شده و نه هستی تحت فرمان خدا، یارای مخالفت و سرپیچی از دستورات خدا را دارد.

حال که اجرام آسمانی با آن عظمت سرسام‌آورشان و این هیولاهای غول‌پیکر در ید قدرت خدا منظم و مشوش می‌شوند، ای انسان!!!!!!!!!!!! جایگاه تو در چنین روزی چه خواهد بود؟!

هنوز هدف خدا از ارجاع ما به این آیات و نشانه‌های آفاقی، مشخص نیست و باید با سوره پیش برویم که این بیانات مقدمه است برای بیان چه حرفی؟!

قرآن خیلی زیاد ما رو به مطالعه‌ی آسمان دعوت و تشویق می‌کند.

چون شناخت خدا بشکل مستقیم برای ما مقدور نیست. چرا که شناخت، احاطه می‌خواهد و ما بر وجود خدا احاطه نداریم.

اما با التفات و چشم دوختن به تجلیات، نشانه‌ها و تابلو‌های راهنمایی که خدا نصب کرده می‌توانیم خدا رو با چشم دل ببینیم. آیات و نشانه‌های خدا، یا آفاقی (آسمان) است و یا انفسی (انسان) است.

دقت در نظام منسجم پیکره‌ی کیهان و دقت‌های بکار رفته در پیکر انسان، ما را ناگزیر به سمت آفریننده‌ی این اثر هنری رهنمون می‌کند. در طلیعه‌ی این سوره تحت فرمان بودن آسمان در شکافتن، مسئله‌ای است که گوشه‌ی ذهن من باید باشد تا ببینم خدا با این التفات قرار است مرا چه موعظه‌ای بکند !

ادامه دارد…

سید محمد مهدی صدری